Spotkanie z poezją - Janusz Kapuściński

                                                              Moje miasto

Z topornych cementowych pięter
patrzę na miasto
moje miasto
moje życie
które przepływa przez mrowisko ruchu
kakofonię dźwięków
migotanie tęczowych barw
przez dzień noc i świt
przez świt dzień noc
i nowy zmierzch

o zmierzchu w ciszy

patrzę przez światło zamkniętych powiek

na moje miasto

moje życie

coś idzie obok

coś się oddala

tu szczeka pies

tam straszy bies

migoce światła

wezbrana fala

uderza w brzeg

perli się śnieg

narasta drganie

ruch jak w alei

kra znowu łka

przez kolor szkła

w tęczy atomów

w powodzi ruchu

w źrenicy mgła

choć życie trwa

ta retrospekcja i introspekcja
nie wychodzą na moją korzyść

 coś mi przecieka między palcami
moje miasto
moje życie

                                                      

                                                Eugenika czyli bezsilność

wiosną lżej
bo nieokreślony ciężar spada z serca
dzień coraz dłuższy
dziki gołąb o świcie woła ratunku ratunku
mija kolejna milisekunda

życie gdzie byłoś całe moje życie
że nie dość cię dostrzegałem
prześlizgując się po cichu
prawie niedostrzegalnie przed siebie
teraz gdy chcę ci się przyjrzeć
otwierasz prawie przeźroczyste ramiona
i wiem
nie masz już dla mnie tajemnic
więc ostatecznie

 pewnie się lepiej poznamy
ale w życiu jest tylko jedna rzecz ostateczna

na razie dzień jest coraz dłuższy
przyleciały bociany
a gołąb woła o świcie…


***

byłabyś
ale wiele lat temu
królową moich myśli
jasnych cichych przegrzanych
wspomniałbym cię
w jakimś wierszu ulotnym
z kilku myśli poskładanym
schowałbym do szufladki twe imię
niedomknięte do końca
i poszedłbym przez brzezinę
szukać śladów naszych na łące
pamięć pieści wspomnienia
już nie rozróżnia ich głębi
daleko byłaś czy blisko
ja cierpiałem
ty cierpiałaś
czy kończył się październik

opracowała Halszka