ADAM DECOWSKI

ADAM  DECOWSKI

SŁOWO

w każdym z nas

tkwi ukryty lęk

przed wezbraną wodą która topi krzyk

przed ogniem mieszkającym w kamieniu

najczęściej jednak lękamy się ciemności

i dlatego tak mocne w nas pragnienie

światła białej kartki

mówisz że światło

wiedzie białą laską w konfesjonał ciszy

by ścieżką skrytą gdzieś głęboko w nas

odbyć wędrówkę

ból odszukać radość gniew

zrzucić nagle ten głaz wyobraźni

zbierając skrzętnie szczątki liter

powiedz

powiedz mi chociaż jeden raz

że to słowo wykrzesane jak iskra z kamienia

oswojone choć tak ulotne i kruche

jest nam potrzebne jak chleb i sól

jak codzienna porcja powietrza

KTO MI ZABRONI

 Kto mi zabroni

chwytać światło gwiazd

dłonie niepewne odziać w habit nocy

deszczu strugami obmyć swoją twarz

słońca jedwabiem osuszyć oczy

Kto mi zabroni

ptaki zwołać w drzewa

ich koncertem nasycić pola i wiatr

niechaj się od nich też nauczy śpiewać

łąki soczysta zieleń ugór i las

Kto mi zabroni

wstrzymać rzeki nurt

morzom rzucać fale na skaliste zbocza

porozmawiać z rybą choć jednym ze słów

rozciąć węzły sieci w jej oziębłych oczach

Kto mi zabroni

pukać do twych drzwi

serca kołatką uderzyć na trwogę

dopóki jeszcze tlisz łuczywo krwi

w zaułkach twych tętnic

zabłądzić nie mogę

WEJŚĆ W TEN LAS

tak rzadko

udaje mi się

wejść w ten cichy las

jestem wtedy jednym z drzew

z liści strzepuję sen

a na gałęzi krwi czuwający dzięcioł

coraz mocniej stuka

w pień mojego ciała

jeszcze tylko ostrze wyobraźni

odszuka białą polanę

i rozżarzy się wiersz

w którym spalę źdźbło

swojego wzruszenia

 TYLKO JEDEN DZIEŃ

jeszcze w źrenicy kropla nieba

jeszcze płomyk krwi wiedzie

w najciemniejszy zaułek komórki

idę z wami

by czuć nieustanny niepokój ziemi

kurczowo trzymającej się korzeni

by kalekim wzrokiem rozsupłać sieć nieba

uwolnić uwięzione skrzydła

idę

wsparty o mur powietrza

oswajam ogień wodę i ciemność

do stóp lgną mi skóry dzikich zwierząt

co dzień

podaję dłoń

rozkołysanej ptakiem gałęzi

pszczoła wyznaje moją radość kwiatom

może to jeszcze tylko jeden dzień

jeden kiełek bólu pod skórą

może już ostatnia mgła snu

opadnie na powieki

pójdę z wami

aż źródła moich oczu wyschną

i zabliźniona raną ust

zamieszkam małą szczelinę ziemi.

 A JEDNAK

zbłądziłem w lesie

w którym wycięto wszystkie drzewa

utonąłem w rzece

spragnionej kropli wody

strawił mnie ogień

wpisany w zapałkę

a jednak żyję

by posadzić drzewo

deszczem wypełnić brzegi

z zapałki uwolnić ogień    

ABY POJĄĆ

Żeby przekonać się

o wyniosłości słońca

popatrz na swój martwy

cień

Chcesz poznać

smukłość topoli

zbadaj jej

korzenie

Aby pojąć

swoją wielkość

zamknij w dłoni

ziarnko piasku

LIST

                                   siostrze i braciom

nasz dom

coraz bardziej w ziemię wrasta

jak dawniej rozmawia ze studnią

trzepocze skrzydłami drzwi

dymem podpisuje swoją obecność

jego podłoga

ostygła już od kroków matki

klucz dawno pożegnał się z ojcem

mnie też nie poznał

patrzył tylko zdziwiony

i podał chłodną klamkę

        

*        *        *

                  - pamięci Ojca

z tej drogi przecież

nie wraca się wcale

więc czemu słuch wytężam

u podnóża nocy

deszcze

już w rynnach czasu wyschły

do drzew wróciła zieleń

i ptak

tuli się do nieba

śpiewem

tylko we mnie

ciągle rozkołysany dzwon

ZAPAŁKA

z ziarna

jak główka zapałki

wyrasta rozłożyste drzewo

z drzewa

powstaje biurko

laska dla starca

dziecięce łóżeczko

można z niego zbudować dom

lub wyprodukować

milion zapałek

nawet jedna zapałka

podzielona na czworo

pośle dom

do nieba

DRZEWO

jeszcze jestem

choć słaniam się

wątłym cieniem

jeszcze dźwigam gniazda

a omijają mnie

wszystkie ptaki

jeszcze stoję

a już mnie pragnie

stos słońca

nakarmię ogień

rozwinę ciemne skrzydła

ogrzeję

wam dłonie